Partnerzy i
specjaliści medyczni

Wstrzykiwacze strumieniowe umożliwiają bezigłowe podawanie insuliny. Celem badania było porównanie tolerancji i preferencji urządzenia do podskórnego podawania insuliny aspart za pomocą wstrzykiwacza z wstrzykiwaczem w otwartym, randomizowanym, krzyżowym badaniu pilotażowym.

W tym małym badaniu pilotażowym urządzenia były podobne w skoku glikemii w obszarze pod krzywą stężenie glukozy w funkcji czasu skorygowaną względem wyjściowego poziomu glukozy i wchłaniania insuliny. Urządzenia były podobne pod względem preferencji uczestników i względnego bólu związanego z wstrzyknięciem.

Stwierdzono, że podskórne wstrzyknięcie insuliny aspart było dobrze tolerowane.

Badania zaciskowe wykazały, że wchłanianie i działanie szybko działającej insuliny jest szybsze przy wstrzyknięciu za pomocą wstrzykiwacza strumieniowego niż po podaniu za pomocą konwencjonalnego wstrzykiwacza. W celu ustalenia, czy te zmiany farmakokinetyczne występują również u pacjentów z cukrzycą i korzyści poposiłkowej kontroli glikemii, porównano profile farmakologiczne podawania insuliny we wstrzyknięciu strumieniowym z konwencjonalnym wstrzykiwaczem insuliny po standaryzowanym posiłku u pacjentów z cukrzycą typu 1 lub 2. Wyniki wykazały, że podawanie insuliny przez wstrzyknięcie strumieniowe skutkowało krótszym czasem do osiągnięcia szczytowego poziomu insuliny w osoczu i zmniejszonym obciążeniem hiperglikemicznym podczas pierwszej godziny w porównaniu z podawaniem konwencjonalnym. Wstrzyknięcie strumieniowe nie zmniejszyło jednak istotnie obciążenia hiperglikemicznego w okresie 5 godzin później. Nic nie wskazywało na to, że wstrzykiwacz działał inaczej u pacjentów z cukrzycą typu 1 i 2.

Stwierdzono, że znacznie szybsze wchłanianie insuliny po podaniu przez wstrzykiwacz przełożyło się na istotne, choć niewielkie, zmniejszenie poposiłkowych hiperglikemia u pacjentów z cukrzycą typu 1 i typu 2. Poprawa wczesnej kontroli glikemii poposiłkowej może być szczególnie korzystna dla pacjentów, którzy mają trudności z ograniczeniem poposiłkowych wahań glikemii.

W badaniu euglikemicznej klamry glikemicznej na zdrowych ochotnikach wykazano, że zastosowanie wstrzykiwaczy strumieniowych zamiast konwencjonalnych pisaków znacznie poprawiło profile czasu działania szybko działających analogów insuliny. Tutaj sprawdzono, czy takie profile zostały zmodyfikowane przez wskaźnik masy ciała (BMI) i powiązane parametry masy ciała, porównując podawanie insuliny przez wstrzyknięcie strumieniowe z podawaniem za pomocą konwencjonalnego wstrzykiwacza w podgrupach zdefiniowanych przez BMI, stosunek talii do bioder, obwód talii i insulinę.

Po podaniu konwencjonalnym czas do osiągnięcia maksymalnego poziomu insuliny (T-INSmax) wystąpił 31,1 [95% przedział ufności (CI) 13,7–48,5] minut później, a czas do maksymalnego zapotrzebowania na glukozę (T-GIRmax) 56,9 (95% CI 26,6–87,3) minut później u osób bardziej otyłych (BMI > 23,6 kg/m2) niż u osób szczupłych (BMI < 23,6 kg/m2). W przeciwieństwie do tego, T-INSmax i T-GIRmax były podobne u osób z wysokim i niskim BMI, gdy insulina była podawana we wstrzyknięciu strumieniowym. Stwierdzono, że zastosowanie wstrzyknięcia strumieniowego do podawania insuliny może być szczególnie korzystne dla osób z wyższym masa ciała.

Badania kliniczne InsuJet™, przeprowadzone przez renomowany holenderski szpital akademicki, przeprowadzono w celu porównania profilu farmakologicznego podawania insuliny aspart przez wstrzyknięcie strumieniowe z profilem za pomocą konwencjonalnego wstrzykiwacza insuliny. Wyniki wykazały, że czas do osiągnięcia maksymalnego GIR był znacznie krótszy, gdy insulina była wstrzykiwana za pomocą wstrzykiwacza strumieniowego, w porównaniu z konwencjonalnym podawaniem wstrzykiwacza. Podobnie skrócił się czas do osiągnięcia maksymalnego stężenia insuliny, a maksymalne stężenie insuliny uległo zwiększeniu. Podawanie insuliny wstrzykiwacza strumieniowego skróciło czas do 50% utylizacji glukozy. Nie zmierzono różnic w maksymalnym GIR, całkowitym wchłanianiu insuliny lub całkowitym działaniu insuliny między dwoma urządzeniami.

Wyciągnięto wnioski, że podawanie insuliny aspart przez wstrzyknięcie strumieniowe zwiększa wchłanianie insuliny i skraca czas działania obniżającego stężenie glukozy . Profil ten bardziej przypomina schemat wydzielania endogennej insuliny i może pomóc w osiągnięciu lepszego pokrycia insuliną w posiłkach oraz korekcji poposiłkowych wahań stężenia glukozy.